Een moeder heeft een eigen plek. 
En zo heeft de dochter ook een eigen unieke plek. 
Twee waardevolle plekken maar wel twee verschillende plekken met verschillende verantwoordelijkheden.

Als dit nieuw voor je is, lees dan zeker eerst het blog "moeder-dochter: jullie zijn beter geen vriendinnen"
Je vindt het hier.

Als je als moeder behoeftig bent (omdat je ook ergens een tekort hebt opgelopen), dan ga je net iets te veel beroep doet op je dochter.
Emotioneel, fysiek, ...
Noem maar op.

Dan leun je als moeder als het ware op je dochter.
Je hebt ze 'brood'nodig.

Je gaat je dochter behandelen alsof ze eenzelfde plek heeft als jou.
Je gaat ze van alles toevertrouwen en waarschijnlijk ga je ze ook veel meer verantwoordelijkheid geven dat dat eigenlijk bij haar plek hoort.
Misschien laat je ze wel voor je zorgen : fysiek, emotioneel...

De reden hiervoor is dus dat je zelf op zoek bent om een 'leegte' te vullen.
Heel vaak (om niet te zeggen altijd) gaan moeders deze leegte proberen te vullen via hun kinderen.

Een kind voelt dat feilloos aan.
Een kind kan daar niet aan weerstaan.
Een kind wil immers dat het heel goed gaat met zijn of haar moeder.

Het kind past dus zijn of haar gedrag feilloos aan aan de behoefte van de moeder.
Het kind zal quasi alles beginnen doen om er voor te zorgen dat de moeder niets te kort komt.
Voor de moeder is dat een fijn gevoel.
Voor het kind in eerste instantie ook : "joepie, ik hoor bij de groten"

Maar het zit niet juist.
Het kind gaat aan de moeder geven wat het kind eigenlijk zou moeten ontvangen.

Het kind gaat zich meer volwassen gedragen en verlaat hiermee haar plek.

Tot op zekere hoogte gaat dat redelijk goed.
Sommige kinderen blijven die loyaliteit voelen tot ze zelf al een stuk in de 40 of 50 zijn.

Mooi zal je zeggen !
Nope.

Het kind dat nu volwassen is, neemt GEEN verantwoordelijkheid over haar eigen leven.
Het neemt de verantwoordelijkheid over het leven van de moeder en blijft haar doen en laten -soms in heel extreme mate- aanpassen aan de behoeften van de moeder.

Het kind dat nu volwassen is heeft nooit haar eigen leven geleid.
In tegendeel.

En de kans is enorm groot dat ze het niet meer wil doen.
Het is zoooo veel veiliger om met iemands anders leven bezig te zijn dan in de spiegel te kijken zeg maar en je eigen keuzes te maken.

Het is zoveel makkelijker om iedereen proberen te pleasen.
Het is zoveel makkelijker om te zeggen dat je het zo goed vindt.

En vroeg of laat wringt dit.
Geen twijfel aan.

Maar het is een keuze.
Het is een keuze om in deze situatie te blijven hangen.
Welke reden dan ook.

Maar het heeft wel consequenties.
En de consequentie is dat het niet écht vlot in haar leven.

Ze leeft niet vanuit haar essentie.
Ze neemt het leven niet ten volle.
Alsof ze op een rem staat.
Maar ze kent niets anders.

Want door haar plek langdurig te verlaten en voor de moeder te zorgen, is ze ondertussen zelf behoeftig geworden...
En waar gaat ze dat proberen op te vullen ?
Yep, bij de volgende generatie... als ze zelf kinderen heeft.

En anders bij collega's, vrienden, ...
Ze zal enorm pleasegedrag vertonen.

De kans bestaat ook dat de dochter vroeg of laat kiest voor een totale ommezwaai en vaak heel plots zelfs extreem afstand neemt.
Uiteraard wil je ook niet in die positie terecht komen.

Het goede nieuws is dat je dit te allen tijde kan bijsturen.

Dat vraagt natuurlijk in eerste instantie om bewust te zijn met wat je bezig bent.

Dat vraagt ook om bewust nieuwe keuzes te maken.
Die niet altijd makkelijk zijn.

Maar de beloning is immens.
Immens voor jezelf.
Immens voor de generaties achter je - als je zelf kinderen hebt.

Hoe mooi is dat ?

Wat doet deze post met je ?
Laat het zeker weten in de comments.
Ik lees het heel graag.

Ook ideetjes voor een nieuwe blog mag je in de comments zetten.

Het je nog vragen ?
Stel ze gerust in m'n besloten facebookgroep: "Road2flow".
Vraag hier om lid te worden.

Is het concept van familiesystemen nieuw voor je ?
Lees dan zeker m'n blog over familiesystemen.
Je vindt het hier.