Dochter: Ben ik wel een goede dochter?
De titel op msn.com "Saartje Vandendriessche: ben ik wel een goede dochter?" triggerde me net iets te had om links te laten liggen.
Een vraag die waarschijnlijk bij de meeste onder ons al wel eens oppopt.
Interessant om hier eens met een systemische bril naar te kijken.
Een vraag die waarschijnlijk bij de meeste onder ons al wel eens oppopt.
Interessant om hier eens met een systemische bril naar te kijken.
Saartje beseft plots – na één of ander avontuur in de bossen - hoeveel haar ouders voor haar doen.
Dat is al een mooi uitgangspunt: ‘beseffen dat je ouders veel voor je doen’.
Een nog mooier uitgangspunt is: beseffen dat je ouders doen wat ze kunnen.
Elke ouder doet dat.
Ja, ook die van jou.
Elke ouder doet dat.
Ja, ook die van jou.
DOCHTER: JIJ MAG NEMEN WAT JE OUDERS TE GEVEN HEBBEN
Elke ouder doet met zijn/haar capaciteiten, beperkingen, mogelijkheden, mindset, rugzak… alles wat ze kunnen doen.
Konden ze meer doen, dan hadden ze dat gedaan.
En jij, jij mag nemen wat ze te geven hebben.
Laat die twee laatste alinea’s maar goed doorsijpelen.
Lees ze desnoods nog eens terug.
Laat die twee laatste alinea’s maar goed doorsijpelen.
Lees ze desnoods nog eens terug.
Als jij neemt wat zij te geven hebben ..
Dan komt er een vorm van harmonie.
Balans.
Dan zitten de verhoudingen goed.
Ouders geven
Kinderen nemen
Deze rollen draaien niet om.
Dan komt er een vorm van harmonie.
Balans.
Dan zitten de verhoudingen goed.
Ouders geven
Kinderen nemen
Deze rollen draaien niet om.
DOCHTER: jij kan je ouders niet compenseren
Je hoeft helemaal niet te compenseren wat je allemaal gekregen hebt.
Dat lukt je ook voor geen meter.
Je hebt - om het misschien wat zweverig uit te drukken- 'je leven gekregen'
Het is gewoon niet jouw taak om als 'kind van' terug te geven.
(je blijft je hele leven 'kind van')
De balans ‘geven en nemen’ wordt op dit level totaal anders ingevuld.
Dat lukt je ook voor geen meter.
Je hebt - om het misschien wat zweverig uit te drukken- 'je leven gekregen'
Het is gewoon niet jouw taak om als 'kind van' terug te geven.
(je blijft je hele leven 'kind van')
De balans ‘geven en nemen’ wordt op dit level totaal anders ingevuld.
Maar Saartje heeft besloten wel terug te geven. Ze heeft bedacht om iedere week de tuin van haar ouders te onderhouden.
In ruil.
Ter compensatie.
Onder deze redenering zitten – zoals je waarschijnlijk wel aanvoelt - een verplichting.
Een afkopen van schuld.
Hierdoor begint ’t te wringen.
Echt volwassen worden betekent dat je met een vorm van ‘schuld’ kan omgaan. Het betekent dat je je eigen keuzes durft maken.
Het betekent dat je verantwoordelijkheid neemt over je eigen leven.
Niet over dat van iemand anders.
Dus niet ‘omdat het hoort’
ook niet ‘omdat je denkt dat het hoort’
niet om voor de buitenwereld ‘een goede dochter te zijn’
en al zeker niet om ‘jezelf niet schuldig te voelen’
DOCHTER: geen schuld willen dragen is een kindsstuk
Want vanuit die 'schuld'redenering blijf je hangen in iets kinderlijks.
Net als een kind ga je
- jezelf in bochten wringen,
- je eigen wensen en noden opzij zetten
Met als 1 doel: compenseren.
- je eigen wensen en noden opzij zetten
Met als 1 doel: compenseren.
Bevestiging krijgen
Goedkeuring.
Een schouderklopje.
En dat geeft je natuurlijk een geweldig gevoel.
Je voelt je dan niet ‘schuldig’.
Je hoort er dan helemaal bij.
Maar om écht volwassen te worden, moet je juist schuldig durven maken.
Je schuldig durven voelen is nodig om je eigen leven te leiden.
Je schuldig durven voelen is een vereiste om je eigen keuzes te maken.
Mag je dan niets voor je ouders doen ?
Natuurlijk wel.
Vanuit de juiste intentie.
Goedkeuring.
Een schouderklopje.
En dat geeft je natuurlijk een geweldig gevoel.
Je voelt je dan niet ‘schuldig’.
Je hoort er dan helemaal bij.
Maar om écht volwassen te worden, moet je juist schuldig durven maken.
Je schuldig durven voelen is nodig om je eigen leven te leiden.
Je schuldig durven voelen is een vereiste om je eigen keuzes te maken.
Mag je dan niets voor je ouders doen ?
Natuurlijk wel.
Vanuit de juiste intentie.
DOCHTER: de juiste intentie telt
En dat vertrekt niet vanuit de behoefte van je oudersDat vertrekt al zeker niet vanuit verwachtingen van je ouders
En dat vertrekt ook niet vanuit compensatie, of het hunkeren naar applaus of appreciatie
Ga maar voor jezelf na …
Wil jij ook de ideale dochter zijn ?
Voor de buitenwereld, omdat je vindt dat het zo hoort ?
Om je niet schuldig te moeten voelen ?
Jouw plek is de plek van dochter.
Daar hoor jij te staan.
Ook als je volwassen bent.
En daar hoor je te nemen, wat je ouders kunnen geven.
Boeit deze materie jou ?
Dan is dit blogje ook wel interessant voor je.
Het is enorm belangrijk om overal jouw juiste unieke plek in te nemen.
In het gezin waar je vandaan komt. In het gezin dat je nu misschien vormt.
Maar ook letterlijk: aan tafel bijvoorbeeld.
Dat zorgt - het klinkt banaal, ik weet het - voor een betere verstandhouding tussen de gezinsleden onderling en voor een betere verbinding met je partner.
'k Heb er een gratis 2-delige videoreeks over gemaakt.
Je kan 'm hier aanvragen. Feel free.
Daar hoor jij te staan.
Ook als je volwassen bent.
En daar hoor je te nemen, wat je ouders kunnen geven.
Boeit deze materie jou ?
Dan is dit blogje ook wel interessant voor je.
Het is enorm belangrijk om overal jouw juiste unieke plek in te nemen.
In het gezin waar je vandaan komt. In het gezin dat je nu misschien vormt.
Maar ook letterlijk: aan tafel bijvoorbeeld.
Dat zorgt - het klinkt banaal, ik weet het - voor een betere verstandhouding tussen de gezinsleden onderling en voor een betere verbinding met je partner.
'k Heb er een gratis 2-delige videoreeks over gemaakt.
Je kan 'm hier aanvragen. Feel free.
Enthousiaste groet en tot de volgende !
Ik begeleid je naar jouw juiste plek in je gezin van oorsprong, zodat je eindelijk innerlijke rust en een zot zalige flow in je (familie)relaties en alle andere domeinen van je leven ervaart.
Zullen we connecteren ?
0 Comments