ZELFZORG: Soms is 't wellekes

yep !
en je lijf geeft precies aan wanneer dat is.
 
’t is dus weer van dat. 
Mijn bekken geven me duidelijke signalen: een instabiel bekken

Ik waggel opnieuw als een eend, 
geraak de trap eigenlijk niet op 
en soms moet ik kiezen of ik naar toilet ga of richting ijskast.
Beide afstanden na elkaar lukt me niet. 
 
Ronduit vervelend (en pijnlijk) zeg maar.
En ik ken het als geen ander.

ZELFZORG: GESCHIEDENIS HERHAALT ZICH

20 jaar geleden: exact hetzelfde scenario. 
Alleen ben ik nu niet in blijde verwachting. 
 
Ik herinner me het nog als gisteren 
Na mijn eerste bevalling : 3 maanden rolstoel. 
Bij de volgende zwangerschap : gespecialiseerde hulp gezocht. 
Ja toch. 
Eerlijk toegegeven: meer uit angst voor herhaling van het scenario dan uit enthousiasme.

Maar bon,
Ik herinner me ook nog de hele waslijst aan instructies die de kiné gaf.
Uiteraard was het de bedoeling dat ik heel het lijstje mooi afvinkte maar ik besloot te kiezen. 
Te kiezen wat in mijn kraam paste. 
En ik deed redelijk m’n best.

Alleen, dat ene ding…
Dat negeerde ik compleet.
Dat ging de zaak nu niet maken, dacht ik.

En voor de rest bleef ik doorgaan. Ah ja… beetje pijn verbijten, beetje over m’n grenzen gaan…, vooral niet te flauw doen
Resultaat : wel euh…
 
Het ene ding dat cruciaal was om het onder controle te houden…
Juist dat ene ding..
Had ik achterwege gelaten..
Want ik had daar geen zin.
Het kwam me niet uit. 
 
om de twee uur, 10 minuten plat gaan liggen..
Echt ofwa ?
‘k Had wel wat anders te doen.
’t Zou vast voldoende zijn als ik al de rest van het lijstje deed…

Nu weet ik dus beter…
Ik negeer m’n lijf niet meer.
Ik weet uit al mijn opleidingen als geen ander welke emotionele of fysieke signalen je lijf geeft. 
En het doet het niet voor niks.
 
Wat me opvalt is dat ik nu – ondanks het voorschrift – weer niet geneigd ben een kine op te zoeken
Ik weet het toch ? 
Ik weet toch wat ik moet doen en laten.
‘k Zal ’t wel zelf regelen.
‘k Heb hier toch niemand voor nodig ?
 
Wat kan die kine nu nog zeggen ? 
Waarschijnlijk niet veel meer dan dat ik denk te weten…
 
Hier neig ik toe. 
Denken dat ik het allemaal wel weet. 
Denken dat het nu eenmaal is wat het is. 
 
But we don’t go there ! 
nope, doen we niet meer 
 
Ik ga niet door blijven gaan. doorpushen
Pijn verbijten.
’t zal wel eens vanzelf overgaan. 
 
Gaan we niet doen. 

Ik tune in. 
Ik luister naar mijn lijf en wat ik nodig heb. 
En ik maak een afspraak met diegene die me verder kan helpen.
(ook al doe ik dat niet graag).
Ik hou vooral voor ogen wat het me opbrengt.

Dus als je me nu even toestaat: leg ik me zalig languit in de zetel en laat ik m’n bekken rusten.
10 minuten. 
Om de 2 uur.
Soms sneller, soms langer.

Yess, I can. 
 
In welke situaties denk jij het allemaal al te weten ? 
Wanneer laat jij je niet helpen ?
Wanneer blijf jij doorgaan en uitstellen en de (fysieke/emotionele) pijn negeren tot het wel eens vanzelf overgaat ? 
 
Laat het me zeker weten. 
‘k Heb al liggend tijd genoeg om al de reacties te lezen

Ik gun alle toffe madammen een écht heldere kijk op het gezin waar ze vandaan komen zodat ze eindelijk helemaal zichzelf durven en kunnen zijn. Zonder gedoe.

Zit je met een specifieke vraag of is er een bepaald thema waar je meer helderheid over zou willen ?
Laat het me zeker weten door deze mail te beantwoorden. 
Ik vind het superfijn om met je te connecteren en aan de slag te gaan met je vraag. Dan ga ik helemaal 'aan' en wie weet komt jouw vraag dan aan bod in een volgende gratis training, post of blog.